پایگاه خبری تحلیلی فناوری های نرم و فرهنگی رصد و تحلیلی بر وضعیت صنایع فرهنگی و خلاق
چند روزی است که یک بازی به نام پوکمون گو از سوی شرکت نینتندو عرضه شده که نتیجه آن پدیدار شدن عده زیادی گوشی به دست، سر به زیر ولی متحرک در خیابان‌ها شده است
ولی بازی پوکمون گو چیست و چطور توانسته در این مدت کوتاه این طور محبوبیت پیدا کند؟ اگر بخواهیم پوکمون گو را خلاصه توصیف کنیم، باید بگوییم که پوکمون گو یک بازی موبایلی است که در آن شما باید به دنبال شکار پوکمون‌ها (بله، پوکمون یک موجود زنده است!) باشید.
اما ولی پوکمون چیست؟
پوکمون خود یک پدیده است که حدود ۲۰ سال پیش ایجاد شد. پوکمون‌ها در واقع یکسری جانوران مختلف هستند که عمدتاً به انواع حشرات شباهت دارند. پوکمون ها‌زاده ذهن خلاق یک کارگردان ژاپنی هستند و اولین بار در یک سریال کارتونی حضور پیدا کردند (که ممکن است برخی از شما آن را دیده باشید).
این اولین بار است که پوکمون‌ها در یک بازی در گوشی‌های هوشمند حضور پیدا می‌کنند؛ پوکمون‌هایی که در پوکمون گو وجود دارند قابل آموزش هستند، که بعد‌تر می‌توان از آنها برای نبرد استفاده کرد.
حالا که فهمیدیم پوکمون چیست، احتمالاً این پرسش پیش می‌آید که چرا چنین چیز ساده‌ای اینقدر طرفدار پیدا کرده است؟ در واقع بازی پوکمون گو چه ویژگی خاصی به پوکمون‌ها داده که آن را تا این حد متفاوت ساخته؟
این فناوری به چه کار می‌آید؟ همان طور که گفته شد شما در بازی به دنبال شکار پوکمون‌ها هستید. پوکمون‌ها در مکان‌های واقعی در اطراف شما قرار دارند. وقتی شما به اطراف حرکت می‌کنید، می‌توانید پوکمون‌های مختلف را در نقشه ببینید. به علاوه این پوکمون‌ها در مکان‌های مختلف در اطراف شما هم قابل مشاهده هستند (از طریق صفحه نمایش گوشی خود). یک راهنما هم در کنار صفحه قرار دارد که میزان فاصله شما با پوکمونی که نزدیک به شما قرار دارد را نشان می‌دهد. با پیدا کردن پوکمون و ضربه زدن بر روی آن، درگیری با آن شروع می‌شود و شما با پرتاب توپ (Pokeball) می‌توانید آن را شکار کنید.
از نکات مهمی که باعث شده این بازی به یک بازی به شدت اعتیاد آور تبدیل شود آن است که شما با دیگران بر سر شکار پوکمون‌ها در رقابت هستید. البته تعداد پوکمون‌هایی که اطراف شما وجود دارند زیاد هستند. در این بازی معمولاً بازیکن‌ها به هم کمک می‌کنند و وجود آنها در نزدیکی دوستان و آشنایان را خبر می‌دهند. در حقیقت این بازی به نوعی بر خلاف بسیاری از بازی‌های دیگر، مردم را نه به صورت مجازی، بلکه به صورت واقعی دور هم جمع می‌کند و شاید همین باعث شده که بازیکن‌ها حسی متفاوت را هنگام انجام این بازی تجربه کنند. البته در حال حاضر به غیر از بحث کمک کردن به یکدیگر و مبارزات پوکمونی در باشگاه‌های مبارزه، ویژگی دیگری وجود ندارد که به تعامل بازیکن‌ها با یکدیگر کمک کند.
یکی از ویژگی‌های اصلی که این بازی را به یک بحث داغ و بازی پر طرفدار در سراسر دنیا تبدیل کرده آن است که برای انجام بازی شما باید خانه را احتمالاً ترک کنید. مگر آنکه بخواهید از پول واقعی خودتان برای پیش بردن بازی استفاده کنید (توصیه نمی‌شود!). در این بازی احتمال پیدا کردن پوکمون‌های نادر در برخی مکان‌ها بیشتر است. این دقیقاً همان چیزی است که ممکن است مشکل ساز شود، چرا که اصولاً بازیکنان برای رسیدن به مقصود خود کارهای عجیبی می‌کنند و عاقبت آن شاید چندان خوشایند نباشد؛ بنابراین پدیده پوکمون گو باعث به وجود آمدن گروهی از انسان‌های گوشی به دست، سر به زیر و متحرک در خیابان‌ها و کوچه‌ها شده است که به هیچ چیز توجه نمی‌کنند. به طور مثال با آنکه هنوز در روز‌های اول انتشار بازی به سر می‌بریم، ولی متأسفانه دزدی و زورگیری از شکارچیان پوکمون به یک روش سرقت در آمریکا بدل شده است!
شاید پیدا کردن یک جسد توسط یکی از بازیکنان پوکمون گو و یا جریان دزدی از شکارچیان پوکمون را بتوان مدرک خوبی برای ادعای خطرناک بودن این بازی به حساب آورد.
البته در کنار وجوه منفی، باید به جنبه‌های مثبت این بازی هم اشاره کرد. طبق مطالعاتی که در گذشته انجام شده، گفته می‌شود که راه رفتن برای بسیاری از افراد، به خصوص کسانی که دچار افسردگی هستند و احساس تنهایی می‌کنند، می‌تواند مفید باشد. به علاوه حتماً تحرکی که لازمه انجام بازی است، می‌تواند به کسانی که تحرک کمی دارند، کمک کند.
تا کنون این بازی در کشور‌های آمریکا، استرالیا و نیوزلند منتشر شده است. کشور‌های اروپایی و ژاپن (خاستگاه اصلی پوکمون‌ها) هدف‌های بعدی هستند.
به نظر شما، آیا این بازی در ایران هم موجی از بازیکن‌های پوکمونی به راه می‌اندازد و آیا توان ربودن بازیکن‌های کلش آف کلنز را خواهد داشت؟
محقق و مترجم: عباس رهامی
