پایگاه خبری تحلیلی فناوری های نرم و فرهنگی رصد و تحلیلی بر وضعیت صنایع فرهنگی و خلاق
به گزارش فناوری فرهنگی، هفتمین جشنواره بازی‌های رایانه‌ای تهران روز گذشته در حالی برگزار شد که برگزاری این رویداد برای هفتمین سال متوالی، انتظارات را از بنیاد ملی بازی‌های رایانه‌ای به عنوان برگزارکننده‌ی رسمی این جشنواره بالا برده بود. البته سطح توقعات شرکت‌کنندگان و خبرنگاران، تا جای ممکن از این رویداد پایین آمد، چون تا پیش از مراسم اختتامیه نیز این مراسم با حاشیه‌ها و کج‌سلیقگی‌هایی همراه بود. با این حال، بنیادی که برای هفتمین بار یک جشنواره را برگزار می‌کند و علی‌الظاهر در این هفت دوره برگزاری تجربیاتی کسب کرده، باید به سطحی از آمادگی در برگزاری چنین رویدادی رسیده باشد که حداقل بتواند فضایی برای حضور همه‌ی میهمانان دعوت شده یا ثبت‌نام کرده فراهم کند. در ادامه با اشاره به برخی نکات به این موضوع می‌پردازیم که چرا جشنواره بازی‌های رایانه‌ای تهران بهتر است متوقف شود.
شاید این توقعات به سبب برگزاری مناسب و درخور رویداد TGC 2017 بوده باشد، چرا که در آن رویداد سه روزه تقریبا شاهد چنین مشکلاتی نبودیم و نهایت نکات منفی و آزاردهنده‌ی رویداد توزیع نامناسب اینترنت در فضای برگزاری بود. به هر حال، در کنار همه‌ی بدی‌های هفتمین دوره جشنواره بازی‌های رایانه‌ای تهران و انتقاداتی که به نحوه‌ی ثبت‌نام، برگزاری، داوری آثار و همچنین چینش برندگان وارد است، موضوعی که از اهمیت و رسمیت این رویداد به شدت کاست، نبود فضای کافی و مناسب برای میزبانی از همه‌ی حاضرین بود. تا آن‌جا که در مراسم اختتامیه، قریب به سی درصد از کسانی که به این رویداد آمده بودند موفق به ورود به سالن اصلی نشدند. به علاوه بسیاری از بازی‌سازان برگزیده مجبور بودند به جای نشستن در جایگاه تعبیه شده مراسم را سر پا بگذرانند. برخی از برندگان این دوره نیز در نهایت همان‌طور که ایستاده بودند بعد از خوانده شدن نامشان به عنوان برنده از میان خیل جمعیتی که در حاشیه‌ی صندلی‌های سالن ایستاده مستقر شده بودند به زحمت به صحنه رسیدند و جایزه‌ی خود را دریافت کردند.
اینکه این چنین رویدادی با این بی‌برنامگی و عدم توجه به تعداد حاضرین احتمالی برگزار می‌شود و حتا کسانی که دعوتنامه یا بلیط «وی‌ای‌پی» داشتند موفق به ورود به سالن نشدند، نشان می‌دهد که مسئولین برگزاری جشنواره بیشتر به فکر «پر کردن سالن» و نمایش «تعداد» بالای استقبال کنندگان از آن بوده‌اند تا چیز دیگری. در این میان، احترام بسیاری از بازی‌سازان موفقی که جایگاه مشخصی در صنعت بازی ایران دارند نگه داشته نشد و به جای آن‌ها کسانی روی صندلی‌های تالار وحدت نشستند که بلیط خود را از «ایوند» به صورت رایگان تهیه کرده بودند. مسئله‌ای که به تنهایی باعث کم شدن ارزش این جشنواره (یعنی از قبل هم بی‌ارزش‌تر) شد و دیگر بهتر است اصلا برگزار نشود. چرا در هفتمین دوره از یک جشنواره بسیاری از افراد تاثیرگذار در صنعت نتوانند وارد سالنی شوند که جایگاه طبیعی‌شان است؟
مسئولین برگزاری برنامه فروش بلیط در «ایوند» را توجیه می‌کنند. با این عنوان که هر سال «درصد کمتری نسبت به همه‌ی ثبت‌نام‌کنندگان در سالن حاضر می‌شوند. دبیر این دوره از جشنواره در این باره نوشته است:
آمار سال‌های پیش این مراسم حاکی از این بود که حدود نیمی از کسانی که در رویداد ثبت‌نام می‌کنند، به مراسم می‌آیند. این بار اما به دلیل محدود بودن فضای مراسم، تنها بیست درصد بلیط اضافه در نظر گرفته شده بود و با توجه به اینکه تقریبا تمام عزیزانی که ثبت‌نام کرده بودند به مراسم تشریف آوردند، متاسفانه نتوانستیم مراسم را با حضور همه برگزار کنیم.
این در حالی است که تعداد بلیط‌های فروخته شده در ایوند بیست تا بیست و پنج درصد بیشتر از ظرفیت سالن برگزاری فقط در ایوند ثبت شده است. تعداد دعوتنامه‌های ارسالی نیز تخمیناً چیزی در حدود 300 تا 400 دعوتنامه بوده است که این تعداد سرجمع چیزی نزدیک به دو برابر ظرفیت سالن می‌شود. در خوش‌بینانه‌ترین حالت هم که اگر نیمی از جمعیت دعوت شده و ثبت‌نام کرده در مراسم حاضر نشوند، باز هم حتا یک صندلی اضافه باقی نمی‌ماند. این‌جاست که باید گفت جشنواره در واقع «شوی تبلیغاتی» بنیاد برای «وزیر» و میهمانان ویژه بوده است که:
ببینید چقدر آدم را تا این‌جا کشانده‌ایم که خیلی‌هاشان جا برای نشستن ندارند!
محمد میرزایی دبیر جشنواره ادامه می‌دهد:
بی‌شک مهم‌ترین عامل اعتبار جشنواره، حضور مهربانانه و پرشور اهالی گیم در آن است.
شنیده‌ها حاکی از آن است که برخی فشارها برای افزایش ظرفیت ثبت‌نام در ایوند تا دو برابر تعداد نهایی بلیط تا چند روز قبل از انتشار اطلاعیه هم به مسئولین وارد شده است که با مخالفت برخی از آن‌ها خوش‌بختانه از فجیع‌تر شدن سطح برگزاری اختتامیه جلوگیری شده است. با این وجود دبیر هفتمین جشنواره بازی‌های رایانه‌ای تهران در ادامه‌ی توجیهی که برای این موضع در نظر گرفته نوشته است:
البته شایان ذکر است که پدیده‌ی بلیط اضافه در تمام رویدادهای این‌چنین وجود دارد. از آنجایی که مشخص نیست کدام‌یک از کسانی که بازی فرستاده‌اند حتما در مراسم شرکت می‌کنند، همیشه تعداد ثبت‌نامی‌ها از تعداد شرکت‌کنندگان نهایی بیشتر است و به عنوان مثال اگر در اختتامیه‌ی جشنواره‌ی فیلم فجر شرکت کرده باشید هم احتمالا می‌دانید که همیشه تعداد زیادی از کسانی که بلیط دارند موفق به حضور نمی‌شوند.
نکته این‌جا است که مسئولین برگزاری این رویدادها همیشه توجه دارند که میهمانان ویژه و بازی‌سازانی که احتمالا «قرار است جایزه بگیرند» در جایگاه مشخص خودشان بنشینند و نهایتا اگر قرار است کسی موفق به حضور در سالن نشود از میان کسانی باشد که به رایگان ثبت‌نام کرده‌اند و حضور آن‌ها، اگرچه مایه‌ی دلگرمی است و نشانه‌ی نشاط و اضافه شدن علاقه‌مندان به این چنین رویدادی محسوب می‌شود، اما تاثیر خاصی در اعتبار آن ندارد. همچنین اشاره شده است که برگزاری مراسم اختتامیه در تالار وحدت به دلیل پر بودن سالن‌های برج میلاد و وزارت کشور بوده و به همین خاطر این مشکل به وجود آمده است. در پاسخ باید توجه داشت که ظرفیت مشخص شده برای ثبت نام در ایوند بعد از مشخص شدن تالار برگزاری اختتامیه تعیین شده است و این توجیه اصلا کارکردی ندارد.
شما که می‌دانستید با سالن کوچک‌تری مواجه هستید، می‌خواستید این تعداد زیاد بلیط نفروشید. به نصف این مقدار بسنده می‌کردید، چهل صندلی خالی در انتهای سالن بهتر از دویست نفر پشت در بود.
می‌دانیم که تالار وحدت برای برگزاری همایش و رویدادهای این‌چنینی ساخته نشده است و اساسا سالنی برای اجرای موسیقی و تئاتر است، پس خبری از اتاق کنفرانس یا جایگاه ویژه خبرنگاران و پرس روم نیست. به همین ترتیب خبرنگاران حاضر در رویداد با وجود اینکه یکی از بالکن‌ها به آن‌ها اختصاص داده شده بود، موقعیت چندان مناسبی برای پوشش برنامه نداشتند. البته این مربوط به آن‌هایی است که توانستند وارد سالن شوند و پشت در نماندند!
وضع داوری جشنواره و بازی‌های برگزیده نیز تعریف چندانی ندارد و این موقعیت و شلوغی بیش از حد و نبود فضا و جایگاه درست و نادیده گرفتن شان بازی‌سازان و فعالان مهم صنعت گیم و نیز خبرنگاران، به نوعی نمادی کلی از کیفیت برگزاری جشنواره است. در یادداشتی جداگانه به نقد عملکرد بازی‌ها در جشنواره و بررسی داوری‌های این دوره خواهیم پرداخت.
باید تصریح کرد که این شوی تبلیغاتی که توسط بنیاد برگزار می‌شود و هر سال بدتر از گذشته می‌شود و در برگزاری فاجعه به بار می‌آورد، عملا تاثیری در عملکرد سالیانه‌ی صنعت بازی ندارد، هر سال با افت کیفیت بازی‌هایی که وارد جشنواره می‌شوند روبرو هستیم و هر سال تعداد بازی‌سازانی که تمایل دارند بازی خود را به این جشنواره بفرستند کم‌تر می‌شود. در چنین شرایطی، بهتر است بنیاد هزینه‌های خود را کم کند و دست از برگزاری چنین رویداد عقیم و بد سگالی که مایه‌ی تاسف اهالی گیم است بردارد و تمرکز مالی، اجرایی و مدیریتی خود را بر رویداد مهم و بین‌المللی و شایسته‌ای چون TGC بگذارد.
امیدواریم دبیر این دوره از جشنواره سوای بحث عذرخواهی در این حرف خود خیلی جدی نباشد:
بنده به عنوان دبیر جشنواره از تمام عزیزانی که به هر دلیل در پایان مراسم از هر چیزی دلخور بودند، صمیمانه عذرخواهی می‌کنم. تیم برگزارکننده‌ی جشنواره متعهد است که تمام انتقادها رو گوش کند و برای تمام مشکلات راه‌حل‌هایی پیدا کند تا هر سال بتوانیم این رویداد را با مشکلات کمتری برگزار کنیم.
عذرخواهی در چنین مواقعی «لازم» هست اما اصلا کفایت نمی‌کند. لیست برندگان هفتمین جشنواره بازی‌های رایانه‌ای تهران را این‌جا مشاهده کنید
منبع: گیم نیوز
