پایگاه خبری تحلیلی فناوری های نرم و فرهنگی رصد و تحلیلی بر وضعیت صنایع فرهنگی و خلاق
به گزارش فناوری فرهنگی، بیست سال قبل، کنسول محبوب «نینتندو 64» در چنین روزهایی به بازار آمد؛نینتندو را باید از متفاوت‌ترین شرکت‌های بازیسازی دانست که سیاست‌های خاص خود را دارد و معمولا با جریان معمول صنعت بازی جلو نمی‌رود.
رییس وقت نینتندو – می‌گفت: ما هم بخشی از اقیانوس بازی‌ها هستیم اما ترجیح می‌دهیم در جایی شنا کنیم که آب تمیز است تا بتوانیم از مناظر لذت ببریم. ایواتا به شکل غیرمستقیم از رقابت بعضا نا‌سالم سونی و مایکروسافت گلایه می‌کرد و آنها را به آلوده کردن جو بازیسازی متهم می‌ساخت.
نینتندو سعی نکرد خود را درگیر مسائلی از این دست کند و به همین دلیل، محصولاتش خاص و متفاوت بود که در اغلب موارد، نوآوری‌های بسیاری در خود داشتند. اگرچه کنسول‌های این شرکت معمولا از لحاظ سخت‌افزار گرافیکی چندان غنی نبودند اما یک مسئله در تمامی آنها مشترک بود؛ وجود بازی‌هایی که صرفا سرگرم‌کننده بودند و همین موضوع هم فروش آنها را تضمین می‌کرد. آنها با چنین تفکری، نینتندو 64 را بیست سال قبل عرضه کردند که امروز قصد داریم بیشتر به آن بپردازیم.
موفقیت یا شکست؛ مسئله این است
سال 1996 نینتندو تصمیم گرفت کنسول جدید خود را به بازار عرضه کند. آنها از یک پردازنده مرکزی 64 بیتی در این دستگاه استفاده کرده بودند که قدرت آن را نسبت به کنسول قبلی این شرکت، چهار برابر بیشتر می‌کرد. آنها با نینتندو 64 قدم به دنیای سه بعدی گذاشتند که حرکتی بزرگ به حساب می‌آمد. نینتندو در این دوره، شماری از بهترین بازی‌های تاریخ را عرضه کرد و به همین دلیل، 64 اهمیت بیشتری پیدا می‌کند. نینتندو در همین دوره با مشکلاتی مواجه شد که تا به امروز هم ادامه دارد که ترد-پارتی‌ها و فروش پایین کنسول‌ها عمده‌ترین آنها بودند. 64 با وجود برخورداری از عناوین بزرگ، فقط 33 میلیون دستگاه به فروش رساند که در قیاس با هم‌نسل‌هایش از جمله پلی‌استیشن اصلا رقم خوبی به حساب نمی‌آمد.
نینتندو 64 آخرین کنسول خانگی بود که از کارتریج استفاده می‌کرد. تصمیم این شرکت برای استفاده از کارتریج کاملا به ضرر آنها تمام شد زیرا سونی با پشتیبانی از سی دی، دست سازندگان را برای هرگونه مانوری باز گذاشته بود. محدودیت‌های سخت افزاری 64، کار را برای استودیوهای ترد-پارتی هم مشکل کرده بود که این موضوع تا به امروز نیز ادامه دارد و تا این لحظه نینتندو نتوانسته است تا نظر مساعد آنها را جلب کند.
با این حال، این شرکت، تا سال 2003 از محصول خود پشتیبانی کرد تا این‌که گیم کیوب – که سال 2001 عرضه شده بود – جای آن را گرفت.
شاهکارهایی که جاودان شدند
برای کنسول نسل پنجم ژاپنی‌ها در مجموع 388 عنوان بازی عرضه شد که بیش از نصف آنها در خود ژاپن منتشر شدند. یکی از دلایل فروش کم این کنسول، متوجه عناوین ژاپنی پسند بود که سبب می‌شد تا غربی‌ها چندان روی خوشی به آنها نشان ندهند. نینتندو 64 هنگام عرضه، سه بازی به همراه خودش داشت که مهم‌ترین آنها «سوپر ماریو 64» بود که از قضا تا آخرین روز بقای کنسول، بیشترین فروش را به خود اختصاص داد. این عنوان توانست در نهایت فروشی بالغ بر 5/11 میلیون نسخه داشته باشد. «سوپر ماریو 64» با میانگین نمرات 94 خود را در تاریخ جاودان کرد و تا امروز، به عنوان یکی از برترین بازی‌های ژانر پلتفرمر شناخته می‌شود.
اگر با کنسول‌های نینتندو آشنا باشید، حتما می‌دانید که بازی‌های شوتر چندان جایگاه مستحکمی ندارند اما یکی از مهم‌ترین بازی‌های شوتر اول شخص که این ژانر را متحول کرد، برای 64 عرضه شد. «گلدن آی 007» از معدود جیمز باندهایی بود که در مقام بازی، عالی عمل کرد و با فروش بیش از هشت میلیون نسخه و درآمدی بالغ بر 250 میلیون دلار، سود کلانی را نصیب نینتندو کرد اما بی‌شک مهم‌ترین بازی 64 «افسانه زلدا: اکارینای زمان» بود که تا به امروز بالاترین نمرات متاکریتیک را به خود اختصاص داده است و بعید به نظر می‌رسد عنوانی بتواند این بازی را از نظر نمره شکست دهد.
همان‌طور که خواندید، شماری از برترین عناوین تاریخ، زمان نینتندو 64 عرضه شدند که نشان می‌دهد تا چه‌اندازه این کنسول در پیشرفت بازی‌های کامپیوتری تاثیرگذار بوده است.
مشکلات تمام نشدنی
با توجه به بازی‌هایی که در بالا اشاره شد، باز هم نینتندو 64 با مشکل بزرگی مواجه بود که پلی استیشن نام داشت. سونی تازه به جنگ کنسول‌ها وارد شده بود و با قدرت پیش می‌رفت و از طرفی دیگر به خوبی با سازندگان ارتباط برقرار کرده بود. عناوین انحصاری، پشت سر هم از راه می‌رسیدند و گیمرهای شرق و غرب هم راضی به نظر می‌رسیدند. نینتندو از سیاست‌های خود کوتاه نیامد و همین موضوع به ضررش تمام شد. سونی در نهایت با فروش 105 میلیونی با اختلاف بسیار زیادی نسبت به 64 بر صدر نسل پنجم تکیه زد.
نینتندو معتقد بود که کمپانی‌ها و استودیوهای ترد- پارتی فقط حق دارند پنج بازی را در طول سال منتشر کنند و این مسئله برای کمپانی‌هایی همچون کپکام، کونامی و حتی اسکوئر به هیچ عنوان قابل پذیرش نبود. به همین دلیل نینتندو، خودش را رسما بایکوت کرد و در سوی مقابل، سونی بهای بسیاری را به ترد-پارتی‌ها داد.
در همان دوره، سگا هم کنسول سترن را عرضه کرد که به سرعت از دور خارج شد و رقابت تنها میان سونی و نینتندو جریان گرفت که آن هم با معرفی فرمت‌های قابل استفاده هرکدام، تکلیف همه چیز مشخص شد. کارتریج‌ها حجم کمتری داشتند و از طرف دیگر، بازی ساختن برای نینتندو اصلا ساده نبود و سازندگان، احساس می‌کردند تا با سخت‌افزاری کار می‌کنند که نمی‌توان به‌راحتی با آن ارتباط برقرار کرد.
به هر شکل و با تمام خوبی‌ها و بدی‌ها نسل پنجم کنسول‌ها هم به پایان رسید و نینتندو نتوانست مطابق انتظارات ظاهر شود اما آنچه باقی ماند خاظراتی بود که 64 برای گیمرها به یادگار گذاشت.
منبع:صبا
