باید در مرکز هر استان یک موزه عروسک وجود داشته باشد

به گفته این احیاکننده عروسک‌های بومی، دوتوک‌ها، قرچوق‌های ترکمن صحرا، قنداقی‌ها و لیلی‌ها یا همان بازبازک‌ها، در شمار عروسک های اصیل اند که بهتر است اصالت خود را حفظ کنند و به همان شکل باقی بمانند اما باقی عروسک‌ها، حالت مردم شناسی دارند. برای مثال، عروسک‌های قزوین مردم شناسی هستند. یعنی لباس محلی تن شان می‌کنند و جز این ارزش دیگری ندارند؛ در حالی که ما دنبال عروسک‌های خیلی اصیل هستیم.

احسانی در پاسخ به این که برای معرفی عروسک‌های بومی و ارئه بهتر آن چه باید کرد گفت: فرهنگ مردم ما همچنان شفاهی است و این تبلیغ، دهان به دهان اتفاق می‌افتد. من عروسک‌ساز نیستم و نمی‌خواهم سرعت ساخت عروسک‌ها بالا رود من می‌خواهم کسی که فلسفه عروسک‌ها را درک کرده و دغدغه‌اش را دارد به مخاطب و خریدار تبدیل شود. از سوی دیگر دلم می‌خواهد عروسک‌های بومی در یک فضای فرهنگی ارائه شوند. برای مثال، امسال در جشنواره فیلم کودک و نوجوان اصفهان شرکت کردیم و برای معرفی بیشتر عروسک‌های بومی و فرهنگ و آداب و رسوم خود، ۸۰ عروسک محلی را، که به شکل تندیس درآمده بود، در اختیار برگزیدگان این جشنواره گذاشتیم و استقبال از این عروسک‌ها به قدری بود که هیئت داوران بخش بین‌الملل هم از ما عروسک ساختند.

او به طرح ترسیب کربن اشاره و بیان کرد: طرح «ترسیب کربن» بخشی از برنامه سازمان ملل است؛ برنامه‌ای برای کاستن از میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای و حفاظت از محیط زیست. ترسیب کربن به جذب دی اکسید کربن توسط گیاهان و کاهش اثر سوء گرمایش زمین گفته می‌شود. جالب این که دو هفته پیش اعلام شد، طرح ترسیب جزو ۱۰ طرح برتر سازمان ملل بوده؛ ما بخشی از این طرح بودیم و پروژه ما هم  توجه به هنر بومی برای حفظ منابع طبیعی بود. از این رو به ساخت و احیای عروسک ها به عنوان بخشی از هنر بومی پرداختیم که با اقبال عمومی هم مواجه شد.