پایگاه خبری تحلیلی فناوری های نرم و فرهنگی رصد و تحلیلی بر وضعیت صنایع فرهنگی و خلاق
به گزارش فناوری فرهنگی، تغییر هویت و زیبایی شناسی کلاسیک ایرانی در گالری شیرین، امنیت انسان معاصر در جهان ناشناخته ناامن در گالری ویستا و ویترینی از هنر مدرن ایران در گالری فردا جزئی از سوژه‌های این هفته گالری گردی است.
گالری‌های تهران در جمعه‌ای که گذشت میزبان بیش از 30 نمایشگاه جدید بودند. نمایشگاه “آن سوی دیوارها ” حسین عدالت‌خواه، نمایشگاه نقاشی‌های سلمان خوشرو، نمایشگاه گروهی عکس با کیوریتوری کورش ادیم، نقاشی‌های مونس محمدی و کلاژهای شیرین اتحادیه و چند بانوی هنرمند دیگر در گالری‌های شیرین، هپتا و ویستا نمایشگاه‌هایی هستند، افتتاح گالری فردا با نمایشگاهی از آثار هنرمندان نامدار معاصر ایران یکی دیگر از رویدادهایی است که در گالری گردی به سراغ آنها رفته‌ایم.
هجوم فکر معاصر به زیبایی‌شناسی کلاسیک ایرانی
حسین عدالت‌خواه در نمایشگاه “آن سوی دیوارها” به دنبال رد تصویری ناب از هنر کاشی‌کاری و نمادهای به جامانده از مکتب گل و مرغ و نقش کاشی‌های اسلیمی بر پهنه بوم می‌گردد.
اساس کارهای او که ترکیب مواد و اکریلیک روی بوم است به گونه‌ای بر سطح هر اثر گسترده و جاری شده که جدای از حفظ هویت مستقل خود در هنر و فرهنگ ایرانی به نوعی جلوه و ماهیتی معاصر به خود گرفته است که آن را بیرون از دایره فرهنگ و هنر ایرانی و به طور خاص زیر سیطره هنر معاصر قرار می‌دهد.
او با از بین بردن مفهوم تعلق تاریخی در هر اثر و اضافه کردن المان‌هایی بیرون از محدوده هویت‌ساز آنها، به نوعی نگاهی دو وجهی و معاصر به یک انهدام تاریخی دارد. در حقیقت هر اثر با برون رفت از یک خلاء و در یک فضای به شدت آزاد تاریخ را آن‌گونه که خود می‌خواهد تعریف می‌کند و تعریف زیبایی‌شناسی بصری تثبیت شده در هنر کلاسیک ایرانی را با اضافه کردن مفهوم‌ها و المان‌های مدرن تغییر داده و به گونه‌ای تاریخ مدنظر خودش را می‌سازد.
با نگاهی دقیق‌تر او در این آثار که به دلیل نقش گرفتن بر بوم‌های بزرگ جلوه‌ای لوکس پیدا کرده‌اند درصدد تغییر ماهیت مفهوم‌هایی است که میان مخاطب و هنرمند قرارداد شده و او با این شکست قرارداد مخاطب را به پرسش‌گری درباره مفهوم‌های تثبیت شده در ذهن خود می‌کشاند.
ناآرامی رنگ‌ها برای کاوش در درون انسان
نقاشی‌های سلمان خوشرو به مخاطب حمله می‌کنند. رنگ‌ها در این نقاشی‌ها به صورتی افسارگسیخته و با کشیده شدن روی بوم چونان حجمی از درون هر اثر بیرون آمده‌اند و جدای از تصویری که در پس خود دارند به نوعی طغیان و سرکشی می‌مانند که بیانگر درونیات فیگورهایی است که سوژه هر اثر شده‌اند.
این فیگورها که به طور معمول منهدم شده و یا در حال رنج کشیدند، میان خطوط اعوجاج یافته گیر افتاده‌اند و این خطوط تصویرشان را مخدوش کرده به گونه‌ای که با نزدیک شدن به هر اثر دیگر ردی از فیگورها و تصاویر به چشم نمی‌خورد و با انبوهی از رنگ‌های خشن و تند مواجهیم که در یک ساختار بهم ریخته و نامنظم میان یکدیگر فرو رفته‌اند و در حقیقت چهره مخدوش انسان معاصر میان انبوه رنگ و لعاب‌های زندگی‌اش را به تصویر می‌کشد.
پاسداشت بی‌طرفانه “تنهایی“
نمایشگاه عکس‌های کورش ادیم و چند عکاس دیگر در گالری هپتا بیش از هر چیز دیگر چنان آینه‌ای است که بدون قضاوت می‌خواهد مفهوم کلی تنهایی را به تصویر بکشد. عکاسان در هر فریمی که ثبت کرده‌اند به دنبال نشان دادن چیزی جز مفهوم صرف تنهایی نیستند. عکس‌ها نه لذت تنهایی را نفی می‌کنند و نه آسیب‌های ناشی از تنهایی و افسردگی را پنهان می‌کنند.
این تنهایی فقط شکل و شمایلی انسانی ندارد. در بخشی از عکس‌های نمایشگاه تنهایی اجسام به تصویر کشیده شده است و آنها هم به عنوان یک عضو از جامعه در نظر گرفته شده و تنهایی‌شان تنها روایت شده است تا بیشتر به آنها توجه شود.
چند دهه هنر مدرن ایران در گالری فردا
گالری تازه تاسیس “فردا” در اولین نمایشگاه خود خلاصه‌ای از چند دهه هنر مدرن ایران را در محیط نمایشگاهی‌اش به نمایش در آورده است. در این نمایشگاه تنوع سبک و تکنیک‌ها به گونه‌ای است که بتوان در یک شمای کلی رویکرد و روند تغییر ماهیت هنر نقاشی و نگاه هنرمندان مدرن و معاصر ایران را در کنار یکدیگر تماشا کرد.
در این نمایشگاه در یک روند منسجم نقاشی‌های از تجربه‌گرایی فریدون آو بر روی کاغذ و تصویر کویر در نقاشی جلال شباهنگی و پرویز کلانتری در کنارکلاژ گونه‌های آیدین آغداشلو قرار دارد.
نقاشی‌ها و فضاهای انتزاعی نقاشی‌های هانیبال الخاص در یک چیدمان در کنار نقاشی رئالیستی و پر رنگ و لعاب علی اکبر صنعتی به نمایش در آمده و در این نمایشگاه از علی محمد حیدریان شاگرد نامدار کمال‌الملک تا آثاری معاصر از صداقت جباری را می‌توان به تماشا نشست.
حیرت کردن انسان از “ماندن در وضعیت آخر“
موقعیت نقاشی‌های مونس محمودی فضایی بیرون از این جهان را در نظر دارد که علیرغم چهره سرد و پر خشونت خود، حرارت زندگی را میان انسان رها و معلق در فضا به تصویر می‌کشد.
محمودی انسان را به فضایی برده که در بطن خود و علیرغم این که به سیاه‌چاله‌ای ناامن می‌ماند تبدیل به پناهگاه شده است. پناهگاهی که پای گذاشتن درون آن نه به خواست فیگورهای حاضر در اثر، بلکه به واسطه فشار جبری است که با پررنگ شدن نقطه‌ها و سطوح حجیم و شفاف حاضر در هر اثر به وجود آمده است.
این سطوح در حقیقت بر وجه غالب خود بر انسان درون اثر صحه می‌گذارند به‌گونه‌ای که ماندن در وضعیت آخر می‌تواند چند وجهی تلقی شود.
زندگی پر ترنم در کلاژهای راوی
کلاژهای کلاژهای شیرین اتحادیه، توران زندیه، طلیعه کامران، مینو اسعدی و فرشته غازی‌راد در گالری ویستا به دنبال روایت زندگی شخصی هر یک از این هنرمندان از دریچه تجربیات زندگی‌شان است.
این روایت‌ها که بیشتر به نگاه اجتماعی در بستر تاریخی نقب می‌زند به عنوان تکه‌ای جدا شده از خاطرات رسوب کرده در حافظه هنرمند در کنار یکدیگر چیده شده است و در نهایت شکلی کلی به خود گرفته است که مفهومی فراتر از این تکه‌های بنا نهاده شده کنار یکدیگر را به دست می‌دهد مفهومی که در کنتراستی مرگ و زندگی را کنار هم چیده است.
این تکه‌ها گاهی در شکل و شمایل فیگورهایی نصفه و نیمه و گاهی در کولاژی از میوه‌ها به تصویر در می‌آمده‌اند و در کل شما را به جهانی می‌برند که علیرغم این که دچار مرگ در بستر زمان شده‌اند اما هنوز به شکلی متفاوت در جهان زیست می‌کنند.
منبع: هنرآنلاین
