رهایی از «جهنم» هزار فامیل سینما

ارژنگ هادی :

انیمیشن رهایی از بهشت تنها انیمشین حاضر در بخش مسابقه فجر است. انیمشین زیبایی که یکی از پدیده‌های جشنواره سی و پنجم فجر است. اما این اثر انیمشین زیبا و منحصر به فرد تنها انیمیشن ، راه یافته به بخش مسابقه است و سئوال اینجاست اثری به چنین باشکوهی قرار است با کدام یک از آثار واقعی و انسانی جشنواره فیلم فجر قرار بود رقابت کند؟
*اِنتخب ، یَنتخب و اِنتخاب، اِنفعل،یَنفعل و اِنفعال

با حضور انیمشین «رهایی از بهشت» در بخش رقابتی می‌توان با گردانندگان جشنواره فیلم این سئوال را مطرح کرد، در بخش سودای سیمرغ که بخش رقابتی است، «رهایی از بهشت» قرار است با کدام از انیمیشن‌های حاضر در بخش مسابقه رقابت کند؟ این روال اشتباه و غلط چند سالی است که در جشنواره فیلم فجر مد رایج است و گویی کسی شجاعت اصلاح ندارد و هیات انتخاب جشنواره فیلم فجر برای اینکه ویترین رقابتی متنوعی داشته باشد این فیلم را برای بخش مسابقه انتخاب کرده‌اند. در صورتیکه انیمیشن نمی‌تواند با فیلم واقعی، با بازیگران انسانی رقابت کند و سینمای مظلوم انیمیشن، از نمایش در آخرین سانس جشنواره فیلم فجر تا زمانیکه به چرخه اکران می‌رسد،همواره بزرگترین قربانی سینمای ایران است که خلاقیت توام با مخاطب مورد پسند و مطبوعش نیست .
وقتی پتانسیل تولید داریم، انیمیشن ساز در طراز بین المللی داریم، وقتی روایت‌ها و قصص انقلابی و دینی در این حوزه ساخته می‌شود، وقتی اکران انیمیشن با اقبال مخاطب قطعا مواجه می‌شود( نمونه مصداقی شاهزاده روم)، بازهم صنعت بزرگ انیمیشن را قربانی سینمایی تلخ و اندوهگین آپارتمانی می‌کنیم تا شادابی و طراوات از سینمای ایران رخت بربندد. سیاست ما در فرهنگ عین کیاست ماست. یعنی نه سیاست فرهنگی کلان داریم و نه کیاست در گردش اندیشه و خلاقیت در سینمای ایران.
حضرات برگزار کننده مدعی‌اند که تنها یک انیمیشن طراز برای حضور در بخش مسابقه داشتیم ولی کسی از آقایان نمی‌پرسد که سال گذشته بیش از 10 انیمیشن برای حضور در بخش مسابقه آماده رقابت بودند چرا به دلایل نامعلومی  انیمیشن‌ها را از بخش رقابتی خارج کردید و در عوض ژانر غمگین و اندوهناک «هنر و تجربه» را در بخشی جداگانه در برج میلاد نمایش دادید؟ یعنی در سالی که بیش از ده فیلم انیمیشن برای حضور در جشنواره فیلم فجر آماده بود و دبیر محترم می توانست با سیاست و کیاست فراوان بخش انیشیمن را از جشنواره مجزا کند تا برای سالهای آینده فضایی فراهم کند، چرا دست به این اقدام نزدتا انیمشین‌سازها با رغبت بیشتری آثارشان را برای بخش رقابتی تولید کنند تا صنعت نوپا و مردمی انیشیمن را زیر پوتین‌های مدیران بی کیاست له نشود.
سیاس مدارانه، سینمای را در مدار «غم زده‌» و اندوهناکی رها کرده اند  و اصالت سینمایی را به جای سینمای پر نشاط و پرشور و شعور انیمیشن به سینمای اندوهگین هنر و تجربه ای داده اند.

آقای ایوبی اگر یک بار در یک برنامه زمان بندی شده مشخص  در فصل بهار و تابستان به شورای صنفی اکران دستور دهد که حداقل در فصلی که مدارس تعطیل است ماهی یک انیمیشن در سینمای ایران اکران شود قطعا گیشه سینمای ایران چند برابر خواهد شد. سینمای کودک و نوجوان سهمی از سینمای ایران ندارد و انیمشین های تولید شده پشت دروازه اکران گرفتار می‌شوند و مافیای پخش روی خوشی به آنها نشان نمی‌دهد و هزار فامیل اکران اجازه نمایش به آثار انیشیمن نمی‌دهد.

اگر قطعیت و قاطعیت مدیریتی و مدبرانه به این حوزه ورود کند، سینمای ایران دگرگون خواهد شد. اما مافیای سینما و آنها که پشت دروازه اکران با چپق و شاپو چنبره زده‌اند مراقبند مبادا فیلم با نشاطی در سینمای ایران اکران شود و پای کودکان ما به سینما بازشود. اگر کودکان و نوجوانان، پایشان به سینما باز شود، مخاطب غم زده ای که به مسکن تخدیری سینما عادتش داده اند را چه کنند. چپق بدستان مثل هزار دستان مراقبند مبادا کسی از این دروازه بگذرد و رهایی از بهشت سینمابا یک فیلم انیمیشن رقم خورد.
رهایی بهشت در بدترین سانس ممکن ، یعنی در آخرین سانس جشنواره فیلم فجر اکران شدکه مبادا اصحاب رسانه عظمت و شکوه انیمشینی را ببیند که از آثار بین المللی پیشتازتر است و حتی از بهترین آثار میازاکی زیباتر .

مدیرنماهای فرهنگی در این جشنواره ترسیدند، اهمیت اسطوره‌شناسی  در فیلم رهایی از بهشت با نگاهی بومی را مخاطب هوشمند در برج میلاد کشف کند، آنوقت مطالبه کند اکران عظیم فیلم را . ترسیدند رهایی از بهشت مبادا به چشم اهالی رسانه بیاد و از این غفلت غم زده سینمای چهل و هفتی ( اشاره به مراسم چهلم و هفت) نجات پیدا کنند و احیانا از مدیریت فرهنگی مطالبه کنند نوروز امسال را با چمران درخشان در انیمیشن سینمای «رهایی از بهشت» آغاز کنند. ترسیدند مبادا فیلم دیده شود  و با حمایت رسانه‌ها از چرخه مافیایی اکران عبور کند و رنگ پرده سینما ببیند و با اقبال مخاطبان روبرو شود آنوقت حضرات مافیا که معادلات چرتکه اشان و قرار دادهای تبلیغاتی اشان با جن و جم (GEM) لغو شود و نتوانند چرخه خاموش سینمای غم و اندوه زده سینمای ایران را کنترل کنند.
انیمیشن تنها گونه سینمایی است که با مراقبت در اکران می‌تواند نشاط را به سینمای ایران باز گرداند، اما مدیران سینمایی نگرانند صنعت انیمشین با اکران مناسب احیا شود و آنوقت نتوانند ترمز استعدادهای این سرزمین را بکشند. مشخص است کاری که در انمییشن سازی می‌توان کرد در سینمای فشل غم زده انتلکتئولیستی غیر ممکن است .
جالب اینجاست که صنعت سینمای ژاپن مبتلا به همان غم زدگی میزوگوشی وار است و درنبود اسطوره ای مثل کوروساوا،  هالیوود با آن همه دک و پزش   در مقابل هایائو میازاکی به زانو در می‌آید و برای این بزرگ مرد صنعت انیمیشن در مراسم سال گذشته، اسکار افتخاری را به او اعطا می‌کند.

سازنده جوان انیمیشن رهایی از بهشت در ینگه دنیا تحصیل کرده و اصیل‌ترین انیمیشن سینمایی را در مورد اسوه چمران ساخته است . انیمشن که در آن چمران زمینی صلح طلب نیست بلکه پهلوانی است که روح سلحشوران و تهمتنان قدیمی در کالبدش تجلی پیدا کرده و دو رگه لبنانی آمریکایی تبار اسطوره ساز را مجبور کرده برای کشف بقای اسطوره‌ای از جنس پهلوانان قدیم، سایه به سایه اش، مرز به مرز، کشتی به کشتی ،قطار به قطار، «آقا مصطفی» همیشه جاویدان را دنبال کند تا دلش با دیدن شمایل یک پهلوان از نسل قدیم آرام گیرد.

آقایان به این مضمون متعالی کمترین اعتنایی نکردند و در پایان بازی فجر فیلم را به نمایش گذاشتند و حالا سئوال مهم از گردانندگان فجر این است که در طلوع سینمای انقلاب چرا تصویر اسطوره‌ای آقا مصطفی چمران را از اصحاب رسانه پنهان می‌کنند . اگر مقصدها و مقصودها عوض شده و تغییر کرده و قرار است سینمای غم زدگان، تعالی فجر انقلاب را به اندوه وصله کند، آیا این مزاج سازی و مذاق پروری  هم راستایی با مافیای هزار فامیل اکران  نیست؟!  و اعلام بفرمایند که مخاطبان فرهیخته سینمای انقلاب منتظر اکران فیلم رهایی از بهشت نباشند.