سرویس سبک زندگی فردا: به نظر می‌رسد که این روزها تنها کار مفید که انجام می‌شود بوسیله گوشی همراه است. همیشه در حال عکاسی، فرستادن عکس، نوشتن درباره چیزی و یا توییت کردن هستیم و این دارد ما را می‌کشد.
در ۷ ژوئن، یک مرد در آمریکا در حال عکاسی از غروب آفتاب از پرتگاه ۱۳ متری سقوط کرد. پیرزنی دیگر گوشی همراه خود را در هوا گرفته بود تا دوستش صدای امواج را بشنود اما ناگهان به داخل آب افتاد و غرق شد. در سال ۲۰۱۲ مردی در حال قدم زدن و کار کردن با گوشی همراه خود به یک خرس برخورد می‌کند! روز کریسمس گذشته، جاشوآ برول، در حال قدم زدن از یک پرتگاه بیست متری سقوط کرد. او در حال کار کردن با گوشی همراه خود بود و به روبرو دقت نمی‌کرد. در ۲۰۰۹،‌ دبورا متیس انگل، به جرم پیامک زدن در حین رانندگی و تصادف با خودروی روبرویی که منجر به مرگ راننده شد، به شش ماه حبس محکوم شد. چند ماه پس از تصادف، دوربین‌های بزرگراه دو مورد پیامک زدن در حین رانندگی از این خانم ثبت کردند. قاضی گفت، این تصادف هیچ تاثیری روی او نداشته است.
ویکیپدیا از سال ۲۰۱۴ تا کنون ۵۴ مرگ به دلیل سلفی گرفتن را ثبت کرده است. طبق آمارها، روزانه هشت نفر کشته و ۱۱۶۱ به دلیل عدم توجه در رانندگی در آمریکا مجروح می‌شوند. کار کردن با گوشی همراه در حین رانندگی از اصلی‌ترین دلایل مرگ نوجوانان در آمریکا است.
چند ماه قبل، گوشی همراه دختری نوجوان به روی ریل قطار می‌افتد، او برای نجات گوشی شیرجه می‌زند اما با قطار برخورد می‌کند. حتی زمانی که روی برانکارد در حال انتقال به بیمارستان بود هم در حال کار کردن با گوشی خود بود.
زندگی بدون تلفن همراه غیرممکن است
طبق نتایج پژوهشی که مجله تایم انجام داده، ۸ درصد مردم در سراسر دنیا می‌گویند نمی‌توانند یک روز هم بدون گوشی همراه خود زندگی کنند.
چطور به اینجا رسیدیم؟ تقریبا ده درصد مراجعات به اورژانس مربوط به گوشی همراه هستند. البته پژوهش جامعی در زمینه نقش گوشی‌ها در تغییر ساختار مغز ما صورت نگرفته اما اطلاعات موجود حاکی از وابستگی ما به این دستگاه‌هاست. پژوهش تایم نشان می‌دهد ۵۰ درصد آمریکایی‌ها با گوشی خود می‌خوابند و آن را مانند بالش در آغوش می‌گیرند.
آمریکایی‌ها ۸ میلیارد بار در روز گوشی همراه خود را چک می‌کنند که معادل ۴۶ بار در روز است. یک نظرسنجی گالوپ در ژوئیه ۲۰۱۵ نشان می‌دهد ۴۱ درصد آمریکایی‌ها چندین بار در ساعت گوشی همراه خود را چک می‌کنند. پژوهش دانشگاه بیلور نشان می‌دهد دختران دانشجو حدود ۱۰ ساعت در روز با گوشی خود کار می‌کنند. این پژوهش می‌گوید با افزایش کاربردهای گوشی‌ همراه، اعتیاد ما به این وسیله بیشتر می‌شود.
اما این بیشتر نشان دهنده این است که ما نمی‌توانیم افکار خود و یا حضور دیگران در کنار خود را تحمل کنیم. گوشی‌های همراه مانند هم‌دم انسان‌ها شده‌اند. چگونه تصویر دو بعدی روی صفحه نمایش از فرد کناری شما جذابیت بیشتری پیدا کرده است؟
آدم‌ها از تنها بودن می‌ترسند. حاضرند جان خود و دیگران را به خاطر بی‌اندازند و در رانندگی هم با گوشی خود باشند تا یک ثانیه هم تنها نباشند. همچنین برای فرار از غرق شدن در افکار خود به گوشی‌های همراه رو می‌آوریم. البته نتایج نشان می‌دهند که فکر کردن روزانه باعث افزایش بهره وری افراد می‌شود. شاید به همین دلیل باشد که انسان‌های خلاق می‌گویند بهترین ایده‌ها در حمام به ذهنشان می‌رسد؛ جایی که نمی‌توانند از گوشی همراه خود استفاده کنند.
به گفته روانشناسان باید روزانه زمانی را تنها گذراند تا ذهن انسان‌ها استراحت کند.
فعالین عرصه فناوری مانع دسترسی فرزندانشان به تکنولوژی می‌شوند
چند سال قبل استیو جابز مرد اما موسس اپل به کودکان خود اجازه استفاده از آی‌پد را نمی‌داد. او می‌گفت ما استفاده از فناوری را در خانه برای کودکان محدود کرده‌ایم. طبق گزارشات اکثر فعالین در عرصه فناوری همین گونه با کودکان خود برخورد می‌کنند.
کریس اندرسون،‌ سردبیر مجله وایرد می‌گوید ما خطرات فناوری را از نزدیک دیده‌ایم. من خودم دیده‌ام و نمی‌خواهم ببینم همین بلا سر کودکانم بیاید.
هر چند پژوهش‌های بلند مدت در تاثیرات مشغول بودن به فناوری روی کودکان و نوجوانان انجام نشده اما تحولات فناوری را در جامعه می‌بینیم. مردم زندگی آنلاین دوگانه دارند. یک زندگی تر و تمیز و دیگری زندگی واقعی روزمره.
دوگانه زندگی حقیقی و مجازی
نوجوانان می‌گویند دو حساب کاربری در اینستاگرام دارند. در یکی از خوشی‌ها و موفقیت‌ها و چهره مثبت خود می‌گویند و در دیگری از شکست و پوچی و زندگی روزمره.
البته بزرگسالان هم از این خطرات مصون نیستند. نیویورک پست درباره دکتر جوانی نوشته بود که زندگی آنلاین دوگانه داشت. او در صفحه فیس بوک خود شوهری خوش تیپ،‌ با سه فرزند زیبا، شغلی عالی و تعطیلات در مقاصد پرهیجان و خانه‌ای ۱ میلیون دلاری در حومه نیویورک را به نمایش می‌گذاشت.
اما مشکلات خانوادگی باعث شده بود که به الکل و مواد مخدر روی آورد و به همین دلیل نیز جان خود را از دست داد. شوهر این دکتر و تمام افراد دیگری که از او خبر داشتند، از این مشکلات بی‌خبر بودند.
نکته غم انگیز این زندگی آنلاین، زندگی‌ای که امیدوار بودیم داشته باشیم، فکر می‌کنیم داریم و یا امیدواریم که بقیه به آن حسادت کنند این است که چقدر بر روی تصمیم‌گیری ما که کجا غذا بخوریم، چه چیزی بخریم و یا به کجا سفر کنیم تاثیر می‌گذارد. چرا ما می‌خواهیم یک تجربه را ضبط کنیم، به جای این که از همان تجربه لذت ببریم.