پایگاه خبری تحلیلی فناوری های نرم و فرهنگی رصد و تحلیلی بر وضعیت صنایع فرهنگی و خلاق
به گزارش فناوری فرهنگی، سینما در طول عمر خود به سرعت در بسیاری از کشور های جهان فراگیر و به یک صنعت درآمدزا تبدیل شد و از سوی دیگر فرصت دیده شدن را در اختیار هنرمندان قرار داد و البته این هنر-صنعت در ایران هم نقش و جایگاه مهمی دارد. به همین منظور در طول سال شاهد تعداد زیادی آثار تولید شده سینمایی هستیم که چه در قالب مستند، داستانی، کوتاه، بلند و حتی انیمیشن مخاطبان ویژه و خاص خود را جذب می‌کنند و به همین نسبت نیز شاهد بروز و ظهور جشنواره های مختلف جهانی و داخلی هستیم تا این آثار به در آنجا به نمایش در بیایند و ارزیابی شوند.
دیده شدن یک اثر هنری در محافل تخصصی می تواند ارزشمند تلقی شود، اما گاهی این فراوانی جشنواره ها و جوایزشان فیلمساز را به سمت کمیت گرایی می برد و بحث کیفیت به کناری رانده خواهد شد و البته دریافت جوایز از جشنواره های خارجی که جایگاه معتبر و مناسبی ندارند ممکن است صاحب اثر را از لحاظ شناخت کیفی فیلمش دچار سوءتفاهم کند و همچنین باعث شود مساله پخش بین‌المللی حرفه‌ای در سینما دچار آسیب و پخش‌کننده‌های معتبر و حرفه‌ای کارشان دچار اختلال شود.
حجت الله ایوبی رییس سازمان سینمایی چندی پیش در برنامه‌ای تعداد جوایز سینمای ایران در جهان را اعلام و اظهار کرد که طی یک سال گذشته به ازای هر روز، سینمای ایران توانسته در یک جشنواه جهانی جوایزی را از آن خود کند و نام ایران را بر سر زبان ها بیاورد.
حتما این اتفاق، مساله مهمی است و نمی توان از آن چشم پوشی کرد. به ویژه در شرایط سیاسی که نام ایران توسط کشورهای فرصت و قدرت طلب و سلطه جو در اخبار دروغ و جهت‌دار مطرح می‌شود، این فرصت مغتنم است تا سایر کشورها را از طریق سینما با فرهنگ غنی ایرانی اسلامی آشنا کنیم، اما به هر حال باید با آگاهی به آمار نگاه کنیم و کیفیت آنها را نیز هم مدیران سینمایی و هم سینماگران لحاظ کنند تا خودشان از مسیر کیفیت غافل نمانند.
در حقیقت ماهیت تعدادی از این جشنواره های خارجی که این روزها خبر حضور فیلم‌های ایرانی در آنها شنیده می‌شود و بعدا هم گفته می‌شود تعدادی از جوایز این رویدادهای سینمایی به آثار ایرانی اختصاص یافته، نیاز به بررسی دارد و باید مشخص شود اعتبار هنری و جهانی آنها در چه حدی است. گاه دیده می‌شود یک هفته فیلم را به عنوان جشنواره بین‌المللی معرفی می‌کنند و یا جوایزی عنوان می‌شود که بعضا در بررسی مجدد متوجه می‌شویم وجود خارجی ندارند و یا در اعلام نام آنها اشتباهاتی صورت گرفته است.
همچنین برخی از فیلم های داخلی را دیده ایم که در سینمای ما هم از نظر منتقدان و هم مردم کیفیت لازم و نشانه های سینمایی را ندارند اما در اخبار مختلف می بینیم که در چند جشنواره خارجی جوایزی را دریافت کرده اند که یا تنها لوگوی جشنواره برای قرار گرفتن زیر پوستر فیلم به درد فیلمساز می خورد و یا وی با تعداد مختلفی از این نشان ها تلاش می کند تابعیت کشور دیگری را دریافت کند.
در این گزارش در این باره با محمدتقی فهیم منتقد، کیوان کثیریان منتقد، مرجان علیزاده پخش کننده بین المللی و نگین موسوی مدیر بخش بین الملل شرکت پخش فیلمیران به گفتگو نشستیم.
محمدتقی فهیم منتقد سینما در گفتگو با خبرنگار مهر درباره حضور فیلم های ایرانی در جشنواره خارجی گفت: حضور در جشنواره‌های خارجی سال ها است که محل مناقشه شده و به نوعی سینمای ما گرفتار آن شده است. اگر قرار باشد یک بررسی اجمالی داشته باشیم متوجه می شویم که حدود ۱۰ جشنواره معتبر در سطح دنیا وجود دارد که در سطح A و B قرار دارند، اما حضور در جشنواره‌های خارجی برای فیلمسازان ما کعبه آمال شده است. به هر حال مانند کشور ما که حدود ۴۰ جشنواره سینمایی داریم که از میان آنها ۳ جشنواره اعتبار دارند جشنواره های خارجی نیز به همین نحو هستند. حال باید دید که تاثیر این جشنواره ها بر روند رشد فیلمسازی در ایران چیست.
وی افزود: جدای از این مسایل باید به این باور برسیم که سینمایی قدرتمند می شود که دارای مخاطب باشد و از تعداد بالایی سالن های سینمایی برخوردار باشد. سینمایی جهانی می شود که بومی هم باشد و در کشور خود هم مورد پسند قرار بگیرد. وقتی فیلم ها در کشور خود مورد اقبال قرار نمی گیرند و مردم از آنها استقبال نمی کنند، چگونه می توانند در جشنواره های خارجی موفق باشند؟
سینمایی قدرتمند می شود که دارای مخاطب باشد و از تعداد بالایی از سالن های سینمایی برخوردار باشد. سینمایی جهانی می شود که در کشور خود هم مورد پسند قرار بگیرداین نویسنده و منتقد با اشاره به اینکه ما مدت زیادی است که درگیر این مساله جشنواره‌زدگی هستیم، بیان کرد: البته روی صحبت من مدیران سینمایی است. به هر حال فیلمساز به دنبال دیده شدن است اما بحث بر سر مدیریت این جریان است، برای مثال ما می بینیم که فیلمسازان ما به جای اینکه به این فکر کنند که در کشور خودمان سینمایی پرمخاطب داشته باشیم، مدام در این فکر هستند که فیلم های خود را به خارج از کشور بفرستند.
فهیم اضافه کرد: مدیران ما در پست های مدیریتی مدام آمار می دهند و می گویند در جشنواره های جهانی چندین جایزه گرفتیم اما باید ببینیم که این جوایز چه تاثیری بر جریان فیلمسازی ما داشته است. البته با نگاهی اجمالی متوجه می شویم که اگر تاثیری هم داشته اند تاثیر منفی بوده و کمکی به داشتن سینمای قدرتمند نکرده است. به هر حال فیلمساز باید به ارایه اثری بپردازد که مردم پسند باشند و از المان هایی استفاده کند که در داخل کشور مورد پذیرش قرار گیرد. کشورهایی مانند هندوستان، چین و ژاپن زمانی صاحب سینمای قدرتمند شدند که دارای فیلمسازی بومی شدند، اما ما در حال حاضر در جایگاهی هستیم که اگر همه جوایز را روی هم بگذاریم باز هم متوجه می شویم که همه آنها اعتبار چندانی برای ما به همراه نخواهد داشت.
وی با تاکید بر اینکه ضروری است که نوع ارسال آثار ساماندهی شوند، عنوان کرد: برای مثال ما تعدادی فیلمساز داریم که جزو سردمداران رفتن به جشنواره های خارجی هستند. اگر سازماندهی مناسبی صورت گیرد و شبکه ارسال آثار به جشنواره‌های خارجی درست باشد شاهد این نابسامانی نخواهیم بود. در حال حاضر ارسال آثار به جشنواره خارجی تبدیل به یک فرهنگ در فیلمسازی ما شده است و برخی از افراد فیلم خود را به صورتی می سازند که در جشنواره های خارجی مورد پسند قرار بگیرد. نکته دیگر این است که جریان رسانه ما تسلطی بر این اوضاع ندارد و تحت تاثیر این موضوعات قرار می گیرد بدون آنکه ببیند اساس و پایه این موضوعات چیست. در درجه اول باید در مدیریت فرهنگی کشور فکری به حال جشنواره زدگی و معرفی کردن جریان سینمای جشنواره ای کرد و بدانیم که چطور می توانیم به آن تسلط پیدا کنیم. با این اوصاف در این شرایط نمی شود فیلمساز را مورد نکوهش قرار داد زیرا کسب چنین جوایزی به آنها انگیزه و امید می دهد به خصوص در فیلم های کوتاه و مستند که محل توزیع آنها قابل دفاع نیست.
این منتقد عنوان کرد: نکته دیگر این است که توازنی بین فیلم های ساخته شده و تعداد کارگردانان وجود ندارد. ما در حال حاضر می بینیم که ۱۰۰ فیلم بلند در طول سال ساخته می شود در حالی که ما بیش از ۵۰۰ کارگردان و نزدیک به ۱۵۰۰ فیلمساز کوتاه داریم، این یک مساله است که باید فکری برای آن کرد.
در این شرایط نمی شود فیلمساز را مورد نکوهش قرار داد زیرا کسب چنین جوایزی به آنها انگیزه و امید می دهد به خصوص در فیلم های کوتاه و مستند که محل توزیع آنها قابل دفاع نیستوی در پایان خاطرنشان کرد: کسب جوایز خارجی در بعضی از صنف ها یک امتیاز محسوب می شود بر همین اساس اگر قرار است برای مثال کسی عضو صنف مستندسازان شود یکی از شرایط این است که در جشنواره های خارجی جایزه به دست بیاورید. چندی پیش و در زمانی که هنوز بخش ملی جشنواره فیلم فجر از بخش بین الملل آن جدا نشده بود یکی از آثار من موفق به کسب سیمرغ بخش مستند شد اما هنگامی که می خواستم عضو صنف مستندسازان شوم در فرم آن ذکر شده بود که آیا موفق به کسب جایزه خارجی شده اید؟ به همین ترتیب من نتواستم عضو صنف مستندسازان شوم. می خواهم بگویم در داخل کشور ارزش و اعتبار یک جایزه سطح پایین خارجی بالاتر از جشنواره معتبر داخلی است.
کیوان کثیریان از منتقدان سینما نیز در گفتگو با خبرنگار مهر و درباره موضوع مورد بحث، بخشی از این موضوع را ناشی از کم اطلاعی رسانه ها دانست و گفت: به طور کلی جشنواره های زیادی در سطح دنیا برگزار می شوند اما همه آنها دارای اعتبار نیستند ولی وقتی چنین خبرهایی از سوی روابط عمومی های آثار برای رسانه ها ارسال می شوند وظیفه رسانه ها است که آنها را بررسی و تحلیل کنند و هر خبری را منتشر نکنند.
وی افزود: گاهی اوقات مدیران سینمایی آماری از جوایزی که کسب شده ارایه می دهند اما من فکر می کنم اشکالی به این موضوع نیست چون آنها برای اثبات کارکرد درستشان باید چنین کارهایی بکنند اما رسانه ها به عنوان کارشناسان این حوزه باید به تحلیل این موضوع بپردازند و ببینند که آن جشنواره ها در چه سطحی هستند.
کثیریان عنوان کرد: برخی از جشنواره ها حتی حقیقی نیستند، بنابراین باید دید که آیا این جشنواره ها به راستی برگزار می شوند یا نه. نکته دیگری که باید به آن اشاره کرد این است که این روزها بسیاری از فیلم ها روابط عمومی دارند و در اخبار اعلام می کنند که مثلا فیلمی سی و دومین حضور بین المللی خود را تجربه می کند اما باید دید که آن جشنواره ها در چه سطحی قرار دارند. می دانیم که بسیاری از جشنواره ها حتی درجه ۴ هم نیستند اما این موضوع باعث رزومه سازی برای صاحبان آثار است.
برخی از جشنواره ها حتی حقیقی نیستند، بنابراین باید دید که آیا این جشنواره ها به راستی برگزار می شوند یا نهعضو انجمن نویسندگان و منتقدان سینما عنوان کرد: در کشور خودمان هم این اتفاق زیاد می افتد برای مثال با وجود اینکه می دانیم برخی از جشنواره ها اعتبار چندانی ندارند اما برگزارکنندگان آنها چند مهمان خارجی دعوت می کنند و به آنها جایزه می دهند تا بگویند بین المللی هستند. چنین اتفاقاتی در خارج از ایران هم می افتد و گاهی می بینیم که بسیاری از جشنواره ها تنها در سطح محلی برگزار می شوند و حال جوایز آنها برای ما افتخار جهانی محسوب می‌شود.
کثیریان با اشاره به اینکه نحوه حضور در برخی رویدادهای سینمایی خارجی بسیار سهل است، بیان کرد: برخی از جشنواره های خارجی به این صورت است که می توان یک نسخه از فیلم به سایت آنها فرستاد و در آن حضور پیدا کرد و جایزه برد و اصلا نیازی به ارسال دی وی دی فیلم هم وجود ندارند. چنین جشنواره های فاقد اعتبار هستند و تنها باعث می شوند عنوان حضور بین المللی روی آن فیلم نهاده شود. به هرحال یک فیلمساز به دنبال مطرح شدن است و این اتفاقات می تواند موقعیت های آنها را تثبیت کند. این را هم بگویم که ما کمیت گرا شده ایم و زیاد به کیفیت جشنواره ها کاری نداریم.
وی در پایان خاطرنشان کرد: با این حال برخی از جشنواره ها کیفیت و اعتبار لازم را دارند و قابل دفاع هستند.
مرجان علیزاده پخش کننده آثار سینمایی درباره همین موضوع در گفتگو با خبرنگار مهر گفت: ما شاهد ارائه یکسری آمار هستیم که این موضوع را بیان می کند که سینمای ایران هر روز یک جایزه از جشنواره های بین المللی دریافت می کند که این موضوع این سوال را در ذهن ایجاد می کند که آیا این اخبار درست هستند یا خیر. من به عنوان فردی که ۱۰ سال است در این حرفه هستم و در این زمینه فعالیت دارم تنها ۱۶ جشنواره دنیا را دارای ارزش و اعتبار برای پخش کننده، تهیه کننده و کارگردان می دانم. از نظر من برای مثال جایزه گرفتن از جشنواره سفارت بلغارستان مثل خاله بازی های سیاسی و فرهنگی است که اعتباری برای کارگردان، تهیه کننده و پخش کننده ندارد.
متاسفانه برخی کارگردان ها و تهیه کنندگان ایرانی حضور بین المللی را یک افتخار و در حد دادن خبر به چند خبرگزاری و روزنامه می دانند و با این کار برای فروش فیلم شان در ایران خبرسازی می کنندوی افزود: به طور کلی باید پرسید منظور ما از حضور بین المللی چیست. متاسفانه برخی کارگردان ها و تهیه کنندگان ایرانی حضور بین المللی را یک افتخار و در حد دادن خبر به چند خبرگزاری و روزنامه می دانند و با این کار برای فروش فیلم شان در ایران خبرسازی می کنند در حالی که این امر اشتباه است و همچنین باعث غلط فهمیدن مساله بین الملل می شود و توقع بیجا از پخش کننده بین المللی را ایجاد می کند.
علیزاده عنوان کرد: کارگردانان و تهیه کنندگان ایرانی فکر می کنند ملاک یک پخش کننده خوب این است که فیلم آنها را به ۳۰، ۴۰ فستیوال خارجی بفرستد و از آنها ۱۰ جایزه کسب کند. از این افرادی که هر ساله تعداد آنها بیشتر و بیشتر می شود باید پرسید که کدام یک از این جوایز و جشنواره ها برای شما اعتبار به همراه داشته است و باعث شده شما پروژه بعدی تان را به صورت بین الملل تولید کنید. اگر حضور بین الملل افتخار و مهم باشد باید منجر به اتفاقات بین المللی شود بنابراین چه ارزشی دارد که حضور بین الملل تنها منجر به دادن چند خبر در روزنامه ها و خبرگزاری ها شود؛ موضوعی که چندی بعد از یاد می رود.
این پخش کننده عنوان کرد: در ایران صاحبان فیلم به غلط تصور می کنند که پخش کننده مانند اداره پست باید آثار آنها را همین طور به جشنواره ها بفرستد اما برای منی که چند سال در این حرفه هستم ایده آل این است که برای مثال در ۱۲ جشنواره مهم دنیا حضور داشته باشم که با آن حضور برای فیلم اعتبار کسب کنم و باعث دیده شدن و مطرح شدن کارگردان و تهیه کننده در سطح بین الملل شوم مثل اتفاقاتی که برای کارگردان های بین المللی می افتد و برخی از آنها در سطح بین الملل معروف شدند نه کارگردانانی که تنها چند خبر از آنها منتشر می شود و سپس فیلم و خودشان حذف می شوند و تنها چیزی که برای آنها باقی می ماند دعوت شدن به محافل مختلف و تعریف و تمجید از سوی دوستانشان است؛ دوستانی که خودشان شکست خورده اند و در سطح بین الملل معرفی نشده اند.
در ایران صاحبان فیلم به غلط تصور می کنند که پخش کننده مانند اداره پست باید آثار آنها را همین طور به جشنواره ها بفرستدوی بیان کرد: اگر از نظر حرفه ای در نظر بگیریم متوجه می شویم که تنها ۱۵ تا ۱۶ جشنواره مهم و معتبر در سطح جهان وجود دارد که حضور در آنها می تواند اعتبار به همراه داشته باشد. در سایتی به نام سایت فیاپ می توان گریدبندی جشنواره ها را دید. ما چند جشنواره سطح A، B و C داریم که متاسفانه در ایران جشنواره های B و C به عنوان جشنواره سطح A شناخته می شوند. مثل جشنواره پوسان؛ پوسان یک جشنواره مهم آسیایی است اما یک جشنواره مهم جهانی نیست مانند بسیاری از جشنواره های دیگر که اعتباری در جهان ندارند اما در ایران به غلط به دلیل اینکه یک کارگردان در آن فیلم های زیادی داشته و به تبلیغ آنها پرداخته است، اعتبار کاذب به دست آورده است و متاسفانه به هیچ نحوی نمی توان این اعتبار دروغین را از ذهن کارگردانان و تهیه کنندگان پاک کرد البته به نظر من برخی از آنها خودشان می خواهند که این مقوله از ذهن شان پاک نشود زیرا آنها به حضور بین المللی به صورت حرفه ای نگاه نمی کنند و اصلا برایشان مهم نیست که چرا می خواهند فیلم شان در سطح بین الملل حضور داشته باشد. به نظر من آنها بیشتر به این موضوع مانند یک سفر توریستی تفریحی نگاه می کنند و با خود می گویند جشنواره ای که ما را دعوت نکند به درد نمی خورد و دیگر نمی گویند که آن جشنواره یک جشنواره الف است. فکر می کنند با رفتن به جشنواره تنها قرار است خوش بگذرانند و هر پخش کننده ای که این کار را برایشان انجام دهد پخش کننده خوبی است و هر کس که این کار را انجام ندهد پخش کننده بدی است.
اگر از نظر حرفه ای در نظر بگیریم متوجه می شویم که تنها ۱۵ جشنواره مهم و معتبر در سطح جهان وجود دارد که حتی حضور در آنها می تواند اعتبار به همراه داشته باشد. در سایتی به نام سایت فیاپ می توان گرید بندی جشنواره ها را دیدعلیزاده با اشاره به مولفه های اعتبار یک جشنواره گفت: معمولا اعتبار یک جشنواره از فیلم هایی که در آن به نمایش در می آید، داوران، هیات انتخاب، کسانی که به صورت افتخاری در آن حضور پیدا می‌کنند روزنامه‌ها و مجلاتی که برای پوشش اخبار آنها در محل حضور پیدا می کنند، مارکت، بازار و ورک شاپ هایی که در حاشیه آن برگزار می شود و مدرس آنها مشخص می شود. منظورم از مهمانان تنها سلبریتی ها نیستند که البته آنها هم مهم هستند اما منظورم مدیران جشنواره های دیگر و خریدارانی هستند که از سوی آن جشنواره برای دیدن فیلم ها و ارزیابی جشنواره دعوت می شود.
وی با اشاره به اینکه جشنواره های ایرانی مانند فیلم فجر، سینما حقیقت و جشنواره بین المللی فیلم کوتاه تهران جایگاهی در سطح جهان ندارند، گفت: این جشنواره ها جایگاه بین المللی عجیب و غریبی ندارند و اصلا به عنوان جشنواره بین المللی شناخته نمی شوند و بیشتر به عنوان یک فستیوال محلی شناخته می شوند چون خیلی از استانداردهای لازم در آنها رعایت نمی شود البته برگزارکنندگان سعی می کنند که این اتفاق بیفتد اما در نهایت این اتفاق رخ نمی دهد. برای مثال جشنواره فیلم فجر اصلا یک جشنواره بین المللی نیست.
علیزاده با اشاره به وظایف پخش کننده عنوان کرد: یک پخش کننده وظیفه ندارد یک فیلم را به صد جشنواره بفرستد. وقتی یک شخص فیلم خود را به پخش کننده می دهد باید این توقع را داشته باشد که فیلمش بسیار حرفه ای پخش شود نه اینکه مثل اداره پست به همه جا فرستاده شود و برای آن فرد بازخورد به همراه داشته باشد زیرا در غیر این صورت مقوله بین الملل به قهقرا کشیده می شود مثل قضیه ای که در کشور ما رخ داده و پخش خارجی به یک چشم و هم چشمی تبدیل شده است. این روزها آدم هایی به کار پخش می آیند که نمی دانند مقوله پخش چیست و فکر می کنند اگر تنها چند نفر آنها را در جشنواره های خارجی بشناسند آنها به خوبی کار پخش را می دانند در حالی که اینطور نیست. این افراد باید سال های سال در این حرفه کار کنند، فیلم و سینما را بشناسند و برای به نتیجه رساندن یک فیلم زحمت زیادی بکشند. آن پخش کننده باید بداند که فیلم او جواب می دهد. متاسفانه عقیده ای در ایران به وجود آمده که برخی فکر می کند اگر فیلم آنها در سطح بین الملل موفق نشود پخش‌کننده خوبی نداشته است.
وی در پایان خاطرنشان کرد: ذکر این نکته هم مهم است که موفق شدن و نشدن یک فیلم در عرصه بین الملل موید خوب و یا بد بودن آن فیلم نیست. باید بدانیم مقوله بین الملل مسائل خود را دارد، استقبال و جایزه گرفتن در جشنواره فیلم فجر باعث موفقیت آن فیلم در جشنواره های سطح الف جهان نمی شود. قرار نیست فیلمی که در جشنواره فیلم فجر به عنوان پدیده شناخته می شود در جشنواره های بین المللی هم موفق باشد.
نگین موسوی مدیر بخش بین‌الملل موسسه فیلمیران در گفتگو با خبرنگار مهر درباره حضور فیلم‌های ایرانی در جشنواره‌های خارجی و همچنین سطح کیفی این جشنواره‌ها گفت: به طور کلی جشنواره‌ها درجه‌بندی دارند و به درجه A،B و C تقسیم می‌شوند. جشنواره‌های سطح A مانند ونیز، برلین، کن، لوکارنو و … اعتبار زیادی دارند که حتی حضور فیلم‌های ایرانی در هر بخش از آن، اگرچه جایزه ای هم نگیرند باعث افتخار است زیرا فیلمسازان بزرگ و مطرح دنیا در آنها حضور دارند. جشنواره‌های سطح B و گاه C هم جشنواره‌های خوبی هستند و حضور در آنها خوب است و باعث شناساندن سینمای ما به دنیا می‌شود، اما آنچه که این روزها اتفاق افتاده، این است که مدام هر فیلمی به هر جشنواره‌ای می‌رود در حالی که برخی از این جشنواره ها اصولاً جشنواره نیستند بلکه هفته فیلم های ایرانی هستند که یا به جشنواره تغییر نام داده اند یا صاحب اثر به خاطر کمبود آگاهی با این عنوان خبررسانی می کند. حتی دیده شده گاهی جشنواره‌ای به نام جشنواره فیلم‌های ایرانی برگزار شده در حالی که هیات داوران هم نداشته اند. در حال حاضر چند جشنواره خوب فیلم‌های ایرانی داریم. برای مثال جشنواره فیلم‌های ایرانی در تورنتو، استرالیا و پراگ نمونه هایی از جشنواره‌های ایرانی هستند که هر فیلم ایرانی به صرف ایرانی بودنش در بخش مسابقه آن پذیرفته نمی‌شود و حتی از طریق رایزن فرهنگی هم برگزار نمی‌شود.
آنچه که این روزها اتفاق افتاده، این است که مدام هر فیلمی به هر جشنواره‌ای می‌رود در حالی که برخی از این جشنواره ها اصولاً جشنواره نیستندموسوی افزود: آنچه که جای تعجب دارد این است که برخی با ارسال فیلم‌هایشان به این جشنواره‌های ساختگی که اعتباری هم ندارند، تنها رزومه‌سازی می‌کنند. جشنواره‌های این‌چنینی تنها می‌خواهند ارتباط خود را با یکسری افراد در داخل کشور حفظ کنند و هیچ نشان و یادبودی هم به عنوان جایزه ندارند. برخی از فیلمسازان نیز تنها به قصد اینکه به کشور دیگری سفر کنند حاضرند در هر به اصطلاح جشنواره ای شرکت کنند.
وی عنوان کرد: با این وجود نمی‌توانیم بگوییم که این تعداد از جشنواره‌ها تنها برای آمارسازی است، اما باید بگویم که در این میان بوده اند کسانیکه برای مطرح کردن نام خود اطلاع رسانی کرده اند که در فلان جشنواره ای که خودشان جزو هیات داوران آن بوده اند برنده شده اند و از دست یکی از کارگردانان معتبر دنیا هم جایزه ای دریافت کرده اند ولی پس از پیگیری های انجام شده مشخص شده که کلا جشنواره ای وجود نداشته است.
وی افزود: نکته قابل توجه در پخش بین الملل این است که پخش کننده باید اطلاعات کافی نسبت به جشنواره ها داشته باشد و به همان نسبت هم اطلاعات سینمایی بالایی داشته باشد تا بتواند تشخیص دهد فیلم اساساً عناصر لازم برای حضور در عرصه بین المللی را دارد یا خیر و اگر چنانچه مناسب شرکت در جشنواره ها است، مناسب کدام جشنواره‌ها است و می تواند آنجا موفق باشد.
موسوی در پایان گفت: پخش‌کننده باید بداند برای چه فیلمی سرمایه‌گذاری می‌کند و آیا سرمایه او بازمی‌گردد یا نه؟ کار پخش کننده فقط ارسال فیلم به جشنواره ها نیست بلکه بحث فروش رایت فیلم از عمده ترین مسئولیت های پخش کننده است. چنانچه مسئولان بتوانند از مدیران و پخش کننده های معتبر و متبحری که سال ها تجربه در این زمینه دارند استفاده کنند و همایش، ورکشاپ یا هر برنامه ای از این دست را برای اطلاع رسانی به کارگردانان، تهیه کننده ها و اصولا صاحبان فیلم ها برگزار کنند، فیلمسازان با آگاهی بیشتر نسبت به مقوله پخش بین الملل اقدام می کنند.
منبع: مهر
