جنگجویان کلوپ شانگهای-بخش دوم

به گزارش فناوری فرهنگی، لی ژیائوفنگ با نام مستعار اسکای یکی دیگر از گیمرهای حرفه‌ای چینی بود که مسیری دشوارتری را برای رسیدن به موفقیت پیمود. لی آنقدر به کافی نت می رفت که نمراتش افت کرد و همین باعث شد که پدرش او را در اتاقی حبس کند و با کمربند تنبیهش کند.

او بالاخره فهمید که باید از استعدادهایش در عرصه بازی های رایانه ای استفاده کند و نهایتا به گیمر سرشناسی در بازی استراتژیک وارکرافت 3 تبدیل شد. طبق مطالب درج شده در وب سایت esportsearnings.com ، لی از سال 2005 تا 2012 بیش از 232 هزار دلار جایزه نقدی دریافت کرده است. بازی حرفه ای او در ساختن برج ها و کشتن هیولاها او را به یکی از چهره های ملی تبدیل کرد؛ او بعدها در المپیک سال2008 چین، مشعل المپیک را حمل کرد.

مارسلا زابلویک استادیار رشته ارتباطات دانشگاه پِیس در نیویورک سیتی و کارشناس بازی های اینترنتی چین در ملاقاتی که در شانگهای با او داشتیم گفت: ” با این حال نمی توان به راحتی گفت که مشکلی وجود ندارد و فرزند من می تواند برای اینکه در ورزشهای رایانه ای حرفه ای شود روزی 20 ساعت پای کامپیوتر بنشیند و بازی کند. حرف بر سر این است که چگونه بچه بازیگوشی مثل اسکای که همه وقت خود را در کافی نت می گذراند، حالا به قهرمانی در ورزش های رایانه ای تبدیل شده، رفتارش تغییر کرده، و حالا همه او را دوست داریم. ”

در کشوری که تحرک اجتماعی پیوند نزدیکی با موفقیت دانشگاهی دارد این موضوع قابل درک است که بیشتر والدین ببینند فرزندانشان کتابها را به آن سو پرت کرده و در عوض مهارتهای خود را در بازی های رایانه ای بالا ببرند. کسب نمره‌ای بالا در امتحان سراسری سختی مثل گائوکائو برای ورود به دانشگاه به نظر در دسترس تر است تا پول درآوردن از راه بازی های رایانه ای. به هر حال، دنبال کردن هریک از این اهداف تعهد و التزامی کلی می خواهد.

وقتی که بچه ها از گیمرهای حرفه ای چینی درباره نحوه ورود به ورزش های رایانه ای سوال می کنند، اولین توصیه ای که می شنوند این است که ابتدا تحصیلات مدرسه ای خود را تمام کنند. مارسلا می گوید:” این توصیه آنها مثل توصیه ی سیاستمداران می ماند. چون هیچ بچه ای این کا را انجام نمی دهد که اول مدرسه را تمام کند و بعد شروع به بازی کند. بچه هایی که قول می دهند خوب باشند معلوم نیست که در مدرسه هم همین طور باشند. “

شدت و حدت نظام آموزش و پرورش و فشاری که بر نوجوانان چینی وارد میکند خود عاملی برای محبوبیت بازی های رایانه ای آنلاین شده است. خانم مارسلا با اشاره به فرهنگ ورزش های رایانه ای در چین و کره جنوبی می گوید: ” این مسئله از فرهنگ کافی نت نشأت می گیرد که تا حد زیادی در ایالات متحده آمریکا وجود ندارد” (ورزش های رایانه ای در ایالات متحده از بازی های ویدئویی گرفته شده، برعکس چین، که در آن این بازی های تا سال 2014 ممنوع بود).

وی در ادامه می گوید: ” من فکر می کنم که محبوبیت این کافی نت ها معلول این واقعیت است که نظام آموزش و پرورش چین و کره بسیار سخت گیرانه عمل می کند. در اینجا فعالیت های فوق برنامه و غیر درسی اهمیت چندانی ندارد و تمام تمرکز بر قبول شدن در امتحان ورودی دانشگاه است”.

البته، نگرانی ها در مورد زیاده روی در بازی های اینترنتی عمیق تر از نگرانی والدین از افت نمره فرزندانشان در مدارس است. مسئولان از پیامدهای اجتماعی و روانی زیاده روی در بازی های اینترنتی واهمه دارند. چین یکی از اولین کشورهایی بود که “اعتیاد به اینترنت” را اختلال روانی معرفی کرد. از آن زمان صد ها مرکز توانبخشی رسمی و غیر رسمی برای درمان این نوع اعتیاد تاسیس شده است. این مراکز شامل کمپ هایی است که این نوجوانان از داشتن کامپیوتر محروم شده و به انجام تمریناتی به سبک نظامی واداشته می شوند.

در سال 2007، پکن قوانین جدیدی وضع کرد که از گیمرها و سایر کاربران اینترنت می خواست تا با اسم و آیدی واقعی خود در این فضا وارد شوند. چین اپراتورهای بازی های رایانه ای را مجبور به نصب “سامانه ای فرسایشی” کرد که در آن  امتیاز بازیگران زیر 18 سال پس از 3 ساعت بازی به نصف می رسید و پس از 5 ساعت نیز به صفر می رسید. حدوداً در همان زمان بود که ممنوعیتی موقت برای ایجاد کافی نت های جدید وضع شد.

عبارت “قهرمان الکترونیکی”  هنوز جلوه ای خاص در کشوری دارد که هنوز ازمصیبت های اعتیاد گسترده به مواد مخدر در قرن 19 خاطره بدی دارد. این ترس و واهمه با مطالعه پژوهش‌های شوک آوری که راجع به اعتیاد اینترنتی نوشته شده بیشتر می شود؛ پژوهش‌هایی که نشان می‌دهد زیاده روی در بازی های اینترنتی می تواند موجب تغییرات عصبی‌ای شود که در افراد معتاد به مواد مخدر دیده شده است، از جمله وارد آمدن آسیب به سیستم ترشح هورمون دوپامین.

رسانه های کشوری گزارش می دهند که بیش از 24 میلیون جوان در چین معتاد به اینترنت شده اند، و مسئولان و مقامات نیز با اتکا به این آمار و ارقام در توضیح اوضاع پریشان کشور می گویند:” زیاده روی در استفاده از اینترنت را می توان تا حد زیادی علت عمده بیماری های روانی، فساد اخلاقی و حتی بزهکاری نوجوانان دانست. ”

در سال 2005 یکی از قضات معروف پکن گفت که 90 درصد جرایم صورت گرفته درشهر با اعتیاد به اینترنت مرتبط است. تائو، همان مدرس شهر ووهان، نیز آمار و ارقامی مشابه ارائه می دهد. صرف نظر از اینکه چنین ادعاهای هشداردهنده‌ای مفید واقع شده یا نه، این بازیها برای شماری زیادی از مردم مشکل ایجاد کرده است و زندگیشان را مختل یا به نابودی کشانده است. مواردی که از مرگ افراد بعد از روزها بازی بدون وقفه گزارش شده حاکی از خطرات  جدی آن می باشد. بنا به گزارش یکی از رسانه های چینی، ژولای گذشته یک زوج جوان بچه هایشان را به یک قاچاقچی کودک فروختند تا  با پول آن آیتم های بازی رایانه ای خود را بخرند.

آقای تائو می گوید:” دانشمندان دریافته اند که بازی های رایانه ای در دراز مدت می تواند منجر به از دست دادن کنترل عاطفی در نوجوانان شود. به همین دلیل است که برخی مردم بجای اینکه به خانه بروند و چیزی بخورند، بازی می کنند. بیش از 20دانش آموز اینجا همین مشکل را دارند- آنها به خانه نمی روند، با پدر و مادر خود بگومگو می کنند، و برخی از آنها حتی والدین خود را کتک می زنند“. تائو همچنین معتقد است که اعتیاد به اینترنت به مشکلی بزرگ برای خانواده ها و مدارس تبدیل شده است. ”

مارسلا البته انداختن همه تقصیرها به گردن بازی های رایانه ای را صحیح نمی داند. او بدنبال ارتباطی معنی دار بین بازی های رایانه ای و بزهکاری نوجوانان است: “به نظر من این قضیه معلول نوع بیان مشکل آفرین مطبوعات چین است. واقعیت این است که نوجوانان زیادی این روزها کارشان شده بازی های کامپیوتری و البته اگر رد این بچه ها را بگیرند، متوجه این رابطه ها خواهند شد.” وی در ادامه گفت: ” من منکر این نیستم که رفتار بعضی از این بچه ها مشکل‌دار است، من نسبت به عبارت معتاد اینترنتی انتقاد دارم. من با بچه هایی که 72 ساعت مثلاً در حمام بدون وقفه و بدون اینکه لحظه ای از جا بلند شوند بازی کرده اند، صحبت کرده ام. این  حتما می تواند مشکل آفرین باشد. من با اعضای نوجوان تیم انویکتوس که در حال آموزش دیدن بودند، دیدار کردم.سوال اینجاست که فرق بین اینها و نوجوانانی که بخاطر اعتیاد به اینترنت به آن کمپ ها آورده شده بودند چیست. این گیم بازان روزی 12 الی 14 ساعت را به افزایش مهارت خود در بازی های رایانه ای می گذرانند. تمرکز آنها بر بازی حتی در روز تعطیلیشان چنان خلل ناپذیر است که  گویی به مانیتور رایانه پرچ شده اند. برخی اوقات برای اینکه نفسی چاق کنند کش و قوسی می دادند یا کلیپ هایی اینترنتی می دیدند ولی عمده کار آنها فقط بازی کردن گیم لیگ افسانه ها  بود “.

لیو هدفون به گوش، که مرتبا سیگار می کشید، نامزدش را بکلی نادیده می گرفت. همسر او در یکی از اتاق های همین ساختمان زندگی می کند و هر چند وقت یکبار به اتاق لیو می آید تا برایش میان وعده ای بیاورد. لیو یکبار به من گفت : “من تمام عمرم را بازی خواهم کرد و فکر می کنم که هیچ وقت دست از بازی نمی کشم.”

ولی برای بازی کردن در آن سطح باید به میزان بسیاربالایی از جسم و روان مایه گذاشت. لوسین در ضیافت شامی که نامزدش و خانم مارسلا در آن حضور داشتند به من گفت: ” ما جوانیم. ورزش را دوست داریم. بسکتبال را و فوتبال را دوست داریم. ولی این طور نیست که هرروز به صفحه رایانه مان خیره شویم و تا می توانیم بازی کنیم.” لوسین با اشاره به اینکه قرار است هفته بعد بچه های تیم را برای شنا به استخر ببرند گفت: “اصلاً می توان فکر کرد که ما یک کلوپ فوتبالی هستیم و هیچ تفاوتی بین ما و یک کلوپ فوتبال وجود ندارد”.

منبع:https://aeon.co/essays/are-pro-gamers-just-one-face-of-internet-addiction-in-china

ترجمه: تیم آوا