پایگاه خبری تحلیلی فناوری های نرم و فرهنگی رصد و تحلیلی بر وضعیت صنایع فرهنگی و خلاق
- در مارس 2011: وزیر آموزش اکراین برنامه آموزشی جاه‌طلبانه‌ای را تحت عنوان ”دنیای باز“ اجرا کرد. طی این برنامه مقرر شده است از سال تحصیلی 2011 آموزش الکترونیکی در تمام مدارس اجرا شود.
- در آوریل 2011: مالزی پرتال ملی یادگیری برخط را راه‌اندازی کرد. هدف از این برنامه ملی ارائه 30 درصد از دروس آموزش عالی بصورت برخط تا سال 2015 می‌باشد.
- در می 2011: وزارت آموزش امارات متحده عربی، سیاستی را آغاز کرد که طبق آن نصب پلتفرم آموزش الکترونیک در تمام مدارس دولتی امارات در 6 سال آینده انجام خواهد شد.
- در ژوئن 2011: وزارت آموزش تانزانیا، برنامه بلندپروازانه چند ساله ای را برای راه‌اندازی آموزش برخط در 4000 مدرسه با هدف تحت پوشش قراردادن 1200000 دانش آموز راهنمایی آغاز کرده است.
- در ژوئن 2011: وزارت آموزش کره جنوبی موظف شد تمام محتوای آموزشی را در تمام مدارس ابتدایی و راهنمایی و دبیرستان تا سال 2015 صددرصد دیجیتالی کند.
- در جولای 2011: دولت تایلند اعلام نمود که قصد دارد در سال تحصیلی 2012 تمام دانش آموزان پایه یک تا شش(حدود 5 میلیون دانش آموز) را مجهز به تبلت نماید. بر اساس این برنامه 5 میلیون دانش آموزان مقاطع بالاتر نیز مجهز به نت‌بوک خواهند شد.
- دولت چین قصد دارد تا سال 2020 تعداد 200 میلیون دانش آموزان در مقاطع خود را در طرح آموزش برخط (ارائه دورس بصورت آنلاین) قرار دهد.
- تعدادی از ایالات امریکا مانند کالیفرنیا، تکزاس و فلوریدا، قوانینی تصویب کرده‌اند که به مدارس اجازه میدهد در 5 تا 10 سال آینده محتوای درسی را دیجیتالی کنند.
وضعیت آموزش الکترونیکی در ایران
در کشور ما صنعت ”آموزش الکترونیکی“ هنوز جایگاه درست خود را نیافته است و تاکنون مدیران کشور طرح اساسی برای راه اندازی چرخه بومی این صنعت ارائه نداده‌اند. البته مدت کوتاهی است که تب گسترش ”مدارس هوشمند“، گریبانگیر مدیران است؛ ولی مقایسه با سایر کشورها نشان میدهد که رفتار مدیران کشور ما در این مورد دچار انحرافات مهمی است.
در این خصوص، جالب است بدانیم که ایجاد مدارس هوشمند در کشور مالزی از سال 1997(16 سال پیش) شروع شده است و دولت برای این پروژه کلان، برنامه‌ریزی طولانی مدت و سنگینی انجام داده است. همچنین تجارب بیان شده نشان میدهد که کشورهای دیگر غالبا ”تولید محتوای دیجیتال“ و ”دسترسی برخط به محتوا“ را در اولویت قرار داده‌اند و نه خرید و نصب سخت‌افزارهای گران‌قیمتی نظیر smart board (تخته هوشمند) در کلاس‌های درس را. ”مدرسه هوشمند“، یک مفهوم جامع است و با تامین تعدادی سخت افزار بدست نخواهد آمد و یکی از ساده‌ترین شاخصه‌های این مدارس، میزان استفاده از این سخت افزارهاست. اهمیت ندادن به ”تولید محتوای‌الکترونیکی“ باعث استفاده نشدن از سخت افزارها خواهد شد.
البته ”راه اندازی چرخه تولید محتوای الکترونیکی آموزشی“ در کشور، نیازمند شرکتهای توانمند و زیرساختهای فناوری و تعیین استانداردهای لازم است. شایسته است مدیران از طریق ایجاد مراکز رشد و حمایت از کارآفرینان و شرکتهای صاحب فناوری بومی در تولید و نشر محتواهای الکترونیکی آموزشی، این مقوله را مورد توجه قرار دهند تا هم صنعت آموزش الکترونیکی (که اشتغال و درآمدزایی زیادی خواهد داشت) در کشور رشد کند و هم ”هوشمندسازی مدارس کشور“ به اهداف خود نایل گردد.
