چرا تا به حال پست الکترونیک بومی قابل قبول نداشته‌ایم؟

چند وقت پیش در سایت فناوری فرهنگی خبری آمده بود مبنی بر اینکه گوگل با بررسی ایمیل‏ها، جستجوهای اینترنتی، ویدئوهایی که در یوتیوب جستجو و تماشا کرده ‏اید، سوابق مربوط به موقعیت و شماره تلفن همراه را گردآوری کرده و می کند. از بحث امنیتی آن که بگذریم تصور کنید که گوگل چگونه در حال رصد ما می باشد، علایق ما را می‏ سنجد و سلیقه ‏‏‏های ما را بررسی می‏کند و بدین ترتیب براحتی می‏تواند سبک زندگی ما را تغییر دهد.

همانطور که آقای جهانگرد، رییس سازمان فناوری اطلاعات گفته، (+)یکی از دلایلی که سرویس پست الکترونیکی ایرانی پررونق نیست، پر هزینه بودن نگهداری و پشتیبانی آن است و شاید مشکل دیگر عدم پایداری سرورهای آن در شبکه باشد.

بابررسی‏ های صورت گرفته تا به حال بیش از ده سرویس پست الکترونیک در کشور راه ‏اندازی شده که از جمله می ‏توان به سرویس پست الکترونیکی النون، بیان(هدهد)، ایران، شرکت پست، چاپار، میل دیتا و غیره اشاره کرد که متاسفانه برخی که تداوم نداشتند و برخی هم کاربر چندانی ندارند و در آستانه ورشکستگی هستند.

بنظر می ‏رسد ایراد کار بخاطر جزیره‏ ای بودن ارائه دهندگان این سرویس است. اکثر شرکتها / سازمانهای دولتی و خصوصی، هرکدام به تنهایی سرویس پست الکترونیکی را راه‏ اندازی کرده اند که بالطبع منجر شده که کاربرها بین شان پخش شوند که عملا باعث شده از بصرفه بودن اقتصادی خارج شوند و بعد از مدتی از برخی از آنها  از پشتیبانی سرویس دست بکشند که آفت بد آن، منجر به بی اعتمادی جامعه نسبت به سرویس پست الکترونیک بومی شود.

بنابراین بنظر می رسد اگر دولت در این خصوص تصدی‏ گری کرده و یک پست الکترونیک واحدی را به عنوان مرجع اعلام کند، نه تنها خواهد توانست کاربران زیادی را جذب کند بلکه در پشتیبانی و نگهداری سرویس هم مشکلی نداشته باشد و توجیه اقتصادی خاص خودش را نیز داشته باشد.

نویسنده: احمدرضا محبتی